Τα διηγήματα της κας Σταυρούλας Δημητρίου είναι ιδιαίτερα με ένα δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Μικρές, αυτοτελείς, περιεκτικές ιστορίες, μέσα από την ίδια τη ζωή, ή εικονικές αλλά με μοναδική ζωντάνια, σαν αληθινές.

Η κάθε μία αποπνέει ποιητικότητα. Όμορφος λόγος, λαϊκός μερικές φορές όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, με εκπληκτική χρήση των καλολογικών στοιχείων τα οποία κάνουν τα διηγήματα περισσότερο εκφραστικά, αποκτούν μεγαλύτερη ζωντάνια, ακρίβεια και παραστατικότητα.

Η συγγραφέας, ως πρώην δικαστικός, καταφέρνει με έντεχνο τρόπο να "παντρέψει" το λειτούργημά της με την ποίηση και τη συγγραφή. Εξαιρετικά συμβολικός ο τίτλος και όπως έχει επιβεβαιώσει και η ίδια η συγγραφέας σε μία συνέντευξή της, της αρέσουν οι συμβολισμοί. "Κίχλη", αρχαία ονομασία αποδημητικού πτηνού, η τσίχλα. Ο τίτλος παραπέμπει στις επιστροφές, ίσως στα "πάτρια εδάφη", ίσως επιστροφή εκεί που δημιουργήθηκαν οι αναμνήσεις στο σώμα και στη ψυχή.

Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι άνθρωποι μόνοι, ταλαιπωρημένοι και απελπισμένοι από τον έρωτα κάνουν πρόβες θανάτου, αγωνία, αδράνεια παρισταμένων, ένα "γιατί" στο Θεό που παίρνει τις ζωές και άλλα πολλά που θα διαπιστώσετε διαβάζοντας, άφησαν τα σημάδια τους στη ψυχή μου, το "Άτιτλο" , "Fata Μουργκάνα", "Το ρημόζι", "Τα χρυσά δόντια", "Κοίτα γιαγιά...κοίτα γιαγιά, τ' αστέρια!..".

Η κα Δημητρίου στις ιστορίες της θίγει με το δικό της τρόπο τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φύση, την κοινωνία, τη φτώχεια, την προδοσία, την ξενιτιά κ.ά.

Διαβάστε το και ανακαλύψτε το διαφορετικό!!!

Σας παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

"Στο σπίτι όλο τον χειμώνα κλωσσάνε λογιών αγέρηδες και μόλις σταματάνε το τυλίγει η καταχνιά και το ντύνει με τα μπαμπακερά της. Και το καλοκαίρι, τις νύχτες, μπαινοβγαίνουν στο σπίτι άπειρες πυγολαμπίδες και το φωτίζουν με τα φαναράκια τους..."

"Άρμεξαν την πέτρα για να ζήσουν, έστυψαν τις ρίγανες, ως και τον ουρανό άρμεξαν, είδαν κι απόειδαν και προτού μεταμορφωθούν οι ίδιοι σε πέτρα τ' αποφάσισαν... Μούσκευαν τα μαντήλια, έβγαλε κι ο σοφέρης το δικό του, τι να σκουπίσει, δεν είχε-"αδάκρυτος, τον είδες;"-...Πόσα τέτοια αγώγια έχει κάνει με ανοιχτό το πορτμπαγκάζ και το κλάμα μπροστά του..."

"Βρες το "κάτι" που να σε πηγαίνει οπουδήποτε, ως την άκρη του εαυτού σου, εκεί που εσύ διαλέγεις να εξορίζεσαι"